25.12.09

Menggelabah Tak Tentu Hala

Pernah tak, bila ada orang jual barang datang rumah korang menggelabah gila babi? Lagi-lagi masa tu umur takde la nak sampai belas-belas lagi. Lagi masa tu mak bapak korang keluar jalan-jalan tinggalkan korang kat rumah?

Benda ni pernah jadik kat aku. Masa tu lingkungan umur dalam 9-10 tahun la. Makan askrem pun bersepah lagi kat baju time tu, siap pow mak duit lagi kalau nak beli askrem. Memang takde unsur-unsur dewasa langsung la.

Ok, berbalik pada cerita tadi. Masa tu pulak, aku dengan adik aku tengah syok main boling paking kereta. Susun botol cantik-cantik, pastu baling bola getah macam main boling tu. Cuma yang lainnya, takyah sewa kasut boling sama tempat dia memang bukan kat Ampang Superbowl, hanya tempat paking kereta abah aku.

Tengah syok hayun bola, tetiba dari rumah jiran aku nampak ada orang jual barang. Aku pun punya la cuak masa tu, dah la berdua je dengan adik aku. Masa kecik-kecik kan selalu dimomokkan bahawa jangan percaya dengan orang yang jual barang ni. Entah-entah dorang tu penyamun ke, penculik ke, kan dah bahaya tu.

Jadi, dengan sepenuh gelabahnya aku pun bantai la tutup pintu, kunci pagar rumah siap dengan mangga. Konon-konon nak keluar rumah la konon, baru nampak macam takde orang. Pastu orang tadi pun tengok aku macam nak main kejar-kejar kat luar, jadi dia pun tak singgah la rumah aku. Aku pun tarik napas lega, konon dah selamat dari bala bencana.

Tapi rupa-rupanya bala bencana yang akan datang hasil dari tindakan membuta tuli aku tu. Masa aku nak bukak pagar tu, baru aku teringat yang kunci rumah ada kat dalam rupanya. Kalau macam tu, macam mana aku nak masuk rumah? Tambah lagi, aku baru teringat yang abah aku ada pesan nanti nenek sama pakcik aku nak datang rumah. Habis, kalau pintu dah terkunci macam mana diorang nak masuk lepak-lepak dalam rumah kan? Makin la menggelabah aku jadinya, macam nak tunggu turn bersunat la pulak.

Aku pun konon-konon nak tiru macam MacGyver, amik la hanger besi kasi lurus depan, pastu bengkokkan sikit. Ingat dapat bukak la jugak mangga tu, tapi haram jadah tak jadi apa. Jadi makin panik ada la. Adik aku langsung tak dapat nak join jadi MacGyver, sebab umur dia baru 5-6 tahun camtu.

Tengah aku panik nak bukak mangga, dah pulak sampai pakcik dengan nenek aku. Makin la aku menggelabah masa tu, tambah lagi masa tu menurut ilmu astrologi aku dah nak masuk waktu Maghrib. Rasa macam nak menangis pun ada. Pakcik aku pun turun la dari kereta, pastu dia tanya kenapa tak masuk rumah lagi. Aku pun takleh nak cakap ape la, hanya jawab yang pintu rumah terkunci. Lagi parah kunci tinggal dalam rumah. Jadi nak taknak terpaksa la nenek dengan pakcik sama makcik aku duduk kat luar rumah sementara tunggu abah aku balik.

Pastu dari jauh aku dah nampak kereta Iswara kaler putih abah aku punya. Secara otomatik aku jadi takut melampau-lampau. Rasa macam nak lari rumah pun ada. Tapi memandangkan semangat Suria Baja Hitam masih menebal dalam diri, aku gagahkan jua menghadapi abah aku tu.

Masa abah aku turun dari kereta pun dia dah usya pelik. Dia pun tanya la kenapa tak masuk rumah, walaupun azan Maghrib sudah pun lama berkumandang. Aku tak berani jawab, jadi pakcik aku la yang tolong jawabkan. Masa tu aku tengok muka abah aku dah semacam, usya nak panas je. Aku tak buat apa dah, tunduk pandang ke bawah lantai je la. Gila kau nak balas renungan panas abah aku tu, carik nahas namanya tu.

Dah tu, abah aku pun bukak la pagar dan pintu yang terkunci tu sebab dia ada kunci lagi satu. Aku pun stret masuk rumah, lari masuk bilik terus. Tak berani nak lepak kat ruang tamu beramah mesra dengan nenek aku. Tetiba je, abah aku bukak pintu. Dia punya la marah aku pasal jadi cuai macam tu sekali. Nak lagi best, tangan dia masa tu tengah pegang besi spring buaian budak-budak tu. So, korang boleh paham la apa yang jadi seterusnya.

....
....

Maka, petang tu berakhir dengan adegan aku menangis tersedu-sedan dalam bilik air sambil dicurahi limpahan air dari shower. Petang yang sangat tragik bagi aku seumur hidup. Syahdu...

No comments: